روز سعدی

 

 

اول اردیبهشت را بجهت تکریم مقام سعدی شیرازی ، روز سعدی نام نهاده اند و الحق و والانصاف که چنان شخصیتی را باید همیشه تکریم کرد ... البته برخی از کوتاه فکران که در خدمت نظام های سیاسی هستند ؛ چه در زمان قبل و چه بعد از زمان انقلاب (!) با اندیشه های این مرد بزرگ مشکل داشتند...

قبل از انقلاب و در زمان بعد از مشروطه و خاصه پهلوی اول و دوم ، برای عبور از نظام آموزش قدیم و مکتب خانه ای و ورود به سیستم آموزشی جدید (!) لازم بود تا ساختار عوض بشود و تیشه بدستان مزدور پهلوی در زمان تخریب مکتب خانه ها و جایگزینی مدارس نوین (!) اندیشه های قدیمی که اساس تدریس در مکتب خانه ها بود را هم به همان تیشه کوبیدند تا باصطلاح در مدارس نو اندیشه های نو و بدور از شائبه های دینی (!) تدریس بکنند و غافل بودند ازاینکه حکمت ، اندیشه ای ست که از گزند زمان جان بدر برده باشد !؟ و برخلاف سعی و تلاش آن کوتاه فکران مزدور ، سیستم های آموزشی عوض شدند و اندیشه ها همچنان ماندند و سعدی ستیزی جواب نداد چرا که هر کشوری در حد و قواره های خود نویسنده و متفکر دارد و به این راحتی نمی شود نوشته های یک فرهنگ را در سرلوحه کشورها و فرهنگ های دیگر جا داد !؟ این عمل نه در ایران متمدن و تاریخی که در کشورهای بسیار کوچکتر هم جواب نمی دهد ... اگر ترکیه ، سعدی و حافظ داشت ، مطمئنا به وضعیت بی فرهنگی و بلاتکلیفی فعلی دچار نمی شد !! 

البته یک روش ساده استکبار برای فرهنگ ستیزی و باز کردن راه برای بازارهای خود ، تغییر الفبا و تغییر در نظام آموزشی کشورهاست تا مردم را با گذشته ی خود بیگانه کنند و نسل های بعدی با هزینه های کمتری آنها را بپذیرند !! و البته بعدا در آزمایشگاههای خود برای همان مردم تاریخ جدیدی می نویسند که اتفاقا منطبق با نظام جدید استعمارگران باشد ؛ مثل « فرهنگ کوروش » که در سال 1320 ، در آمریکا ، برای ایران نوشته شد و پهلوی دوم را پسر خوانده کورش کردند تا در جای پدر بنشیند ... 

و بعدها در فضای مجازی نوشتند که بنیانگذار آمریکای نوین در زمان نوشتن قانون آمریکا از لوح نوشته کوروش الهام گرفته بود (!) در حالی که نام کوروش دویست سال بعد از او به تاریخ شفاهی راه پیدا کرده بود !! و حتی در داستان های پیش پا افتاده و شاهنامه و صدها اثر ادبی رایج در هزار ساله گذشته ، اثری از کوروش نبود ...