مهمانی افطار ...

دیروز برای افطار به پایگاه کوهستانی امداد هلال احمر ، دعوت بودیم ...طبق آمار یکی دو نفر از کهنه سربازهای امداد باتفاق خانواده بودیم و برای همین یک آش مخصوص بانو هم همراه خودمان بردیم ...

وقتی پای کوه رسیدیم ، هماهنگ شده بودند و با ماشین های خودمان تا پایگاه رفتیم ... چند نفر از خواص امداد و نجات هم آنجا بودند ، هم برای افطار و هم برای میزبانی ... یک جایی شاعر گفته بود :« گفت با اینهمه از سابقه نومید مشو ... » این سابقه چیز خاصی است و یک جاهایی به درد می خورد و گاهی وقتها دلخوشی را چندبرابر می کند و ... البته می تواند آن دیگر روی سکه را هم شامل بشود !؟ 

جمع دیشب شاید حدود دوازده نفر از دوستان هلالی بودیم ، البته برای اینکه اتاق ها کوچک بود ، اتاق بزرگ بالا را برای خانمها تدارک دیده بودند و ما کنار بیسیم و سماور بودیم ... دوازده نفر دیشب هم جمعا باهم و جدا جدا باهم ، یک چیزی حدود ۲۰-۲۵ سال سابقه دوستی و همراهی داشتیم ... چند نفر از جمع هم بنوعی نسل دوم امداد بودند و حالا جزو خواص بودند ، از نسل سوم و چهارم کسی نبود ، برای همین فضا بطور خاصی صمیمی بود !؟ 

خاصیت امداد و نجات جوری ست که در هر برنامه می توان یک کتاب یا حزو مختص آن عملیات نوشت و کنار کذاشت ، و اگر این برنامه طولانی و سترده باشد ، مثلا زلزله بم یا زلزله ورزقان و ... می تواند در چند جلد خاطره و یادگاری نوشت !؟ و دیگر اینکه این خاطره ها را پیش هر کسی نمی شود تعریف کرد و در جمع های خاص تا یک جمله گفته می شود ، از هر طرف حاشیه های مرتبط هم ذکر می شوند و یهو زمان از دست می رود و دیر می شود !؟ و وقتی خاطرات با گذشت زمان مخلوط می شوند ، یک خاطره متفاوت برای تعریف پیش می آید ... 

بچه ها هم توی راه پله و راهرو و هال با هم بازی می کردند و برخی هم با تعجب داشتند به اتاق وسایل امداد نگاه می کردند ، چیزی که در کارتون های نوراخانیم هم کم پیدا می شود ...

حوالی ساعت ده ، گفتم :« کم کم حس می کنم زیادی خوش می گذرد ، بهتر است بلند شویم و برویم ... » چند عکس هم بیادگار گرفتیم ...