روز شعر و ادب فارسی

شب همه بی‌تو کار من، شکوه به ماه کردن است

          روز ستاره تا سحـــــــــــر، تیــــــره به‌آه کردن است

 

متن خبــــــــــر که یک قلم، بی‌تو سیاه شد جهان

          حاشیه رفتنــــــم دگر، نامــــــــه سیاه کردن است

چون تو نه در مقابلـــی، عکس تو پیش رو نهــــم

          این هم از آب و آینـــــــــه خواهش ماه کردن است

نو گـــــل نازنیــــــــن من، تا تو نگــــــــــاه می‌کنی

          لطــــــــف بهــــــــار عارفان، در تو نگاه کردن است

لـــــــوح خدانمـــــــــایی و آینه‌ی تمــــــــــام قــــــد

          بهتــر از این چه تکیه بر منصب و جاه کردن است؟

مـــــاه عبــــــادت است و من با لب روزه‌دار از این

          قول و غزل نوشتنــــــــم، بیم گنــــــاه کردن است

لیک چـــــراغ ذوق هم اینهمــــه کشتــــه داشتن

          چشمه به‌گل گرفتــــن و مــــاه به‌چاه کردن است

من همه اشتبــــــاه خود جلـــــوه دهم که آدمی

          از دم مهــــــــد تا لحـــــــد، در اشتباه کردن است

غفلـــــــت کائنــــات را جنبش سایــــــــه‌ها همه

          سجـــــده به‌کاخ کبـــریا، خواه نه‌خواه کردن است

از غــــــــم خود بپرس کو با دل ما چه مــــی‌کند؟

          اینهم اگرچه شکــوه‌ی شحنه به‌شاه کردن است

عهـــــد تو «سایه» و «صبا» گو بشکن که راه من

          رو به حریـــــــم کعبــــه‌ی «لطف اله» کردن است

گاه به‌گاه پرسشــــــی کن که زکات زندگــــــی

          پرسش حــال دوستــــــــان گاه به‌گاه کردن است

بوســـــــه‌ی تو به‌کام من، کوهنــــــــورد تشنه را

          کــــــوزه‌ی آب زندگــــــی توشه‌ی راه کردن است

خود برسان به شهریار، ای که در این محیط غم

بی‌تو نفس کشیدنــــــم، عمر تبــــاه کردن است