مهربانی ...

به مهربانی بیاندیش ،

ثروتی پایان ناپذیر !!

 

دیروز بعد از ظهر، بین چند کار عجله ای (!؟)، فرصتی شد تا چند ساک و کیف که خرت و پرت های سالهای دور و نزدیکم را در خود نگه می دارند ، را مرتب کنم و بعد ببرم بگذارم تا کمی هم در انباری بمانند ...موفق نشدم وسایل زیادی را دور بریزم ، حتی یک فندک خراب که یادگاری از کسی ، یا بازمانده از برنامه ای بیادماندنی ست ، برای خود چاکرا محسوب می شود !؟

در بین آنهمه وسایل بظاهر بی ارزش ، یک دفتر کوچک تلفن (!؟) خودش را توی چشمم چپاند که خسته شدم از بس زیر این وسایل ماندم ... باز کردم و بوی حوالی هشتاد را می داد ، اکثر شماره ها ، مخصوصا شماره تلفن های مربوط به همکاران ، تلفن ثابت خانه بود !!؟ از اینکه می دیدم آن زمان شماره فلان دوست را داشتم ، تعجب می کردم ؛ گاهی یادمان می رود که برخی قدیمی تر از آنی هستند که فکر می کنیم !!؟

در هر صفحه یکی دو اسم هم به چشم می خورد که در سالهای دور و نزدیک ، از ما جدا شده بودند ، برخی به دیار باقی و باقی به دنیای کمی دورتر از دسترس ما ...

کارم با وسایل تمام شد و با دفتر تلفن شروع شد ... به چند نفر از هم دانشگاهی ها زنگ زدم و توی واتسآپ در پروفایلشان عکس شان را دیدم ...دروغ چرا ؟! برخی فراتر از انتظار شکسته شده بودند !! از خاطرات دانشگاه بیست و پنج سال می گذرد ...

توی اتوبوس می نویسم ... و یهو یک لشکر آدم سوار شد و خیلی چیز از دستم رفت ، صندلی ام و رشته کلام ...

و هنوز مهربانی خوب است !!