یادداشت های دادو

موزه صدا

دیروز یکی از دوستان تماس گرفت تا سری به " موزه صدا " بزنیم ... قبلا یکی دو مورد از طریق بالدیز خانیم در جریان راه اندازی و مسایل این موزه شخصی و بسیار زیبا قرار گرفته بودم ولی این بار می رفتم تا ببینم چه کاری می توانم برای آنجا بکنم !! یکی دو تا عکس می گذارم با قسمتی از مقدمه ی مصاحبه دوستم با این کلکسیونردار

از خیابان ارتش شمالی و از میان صدای بوق و ازدحام اتومبیل‌هایی که با پر شدن یا به‌جان نخریدن دنگ‌وفنگ پارکینگ‌ها، در خیابان دنبال جاپارک هستند یا بی‌توجه به همه‌ی رسوم اجتماعی و شهروندی دوبله نگه داشته و مانع تردد هستند، وارد کره‌نی‌خانه‌ می‌شوید. منظره‌ی اینجا، فارغ از قیمت‌ها خوشایندتر است. انواع میوه‌های فصل، صیفی‌جات و سبزی‌های ردیف و تر و تمیز کنار هم نشسته‌اند و همراه با صدای ویژه و متنوع فروشندگان، رهگذران را به‌خود می‌خوانند، بگذریم از اینکه در صورت خرید، این ویترین خوش‌نقش‌ونگار، اغلب سرجای خودش می‌ماند و دست فروشنده از جایی نامعلوم کیسه‌ی مشتری را می‌بندد.

از چند حجره که عبور کردید، از بغل مسجد سمت چپ تان ، کوچه‌ی قدیمی و بی‌سروصدای کرباسی با خانه‌هایی که هنوز رنگ و لعاب امروزی به‌خود نگرفته‌اند، پشت یک برزنت که نقش محافظت از سرما را دارد جاخوش کرده. کمی پیشتر که بروید می‌توانید عنوان موزه‌ی «صدا» را بر سر در خانه‌ای قدیمی معروف به خانه‌ی امیر‌پرویز ببینید و وارد دنیایی شوید که حسین ساجدی آنها را با تلاشی حدوداً ۴۰ ساله گرد آورده است. موزه‌ای که اولین موزه‌‌ی کشور در زمینه‌ی موسیقی و اولین موزه‌ی تخصصی در سطح استان است و فقط جایی برای تماشا نیست و اهداف پژوهشی و آموزشی در دل خود دارد و پتانسیل این را داشت که در جایی وسیع‌تر، میزبان علاقمندان خود باشد.

با حسین ساجدی -که پیش‌تر او را در کسوت آموزگار موسیقی، پژوهشگر و نویسنده‌ی دو کتاب در بخش موسیقی و به‌ویژه موسس و مدیر خانه‌ی موسیقی تبریز می‌شناختیم که در زمان مسوولیتش در آن تشکل در نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۸۰، بیش از ۴۰ جشنواره، همایش‌، یادبود و کنسرت‌ پژوهشی که هر کدام برگ زرینی در حوزه‌ی موسیقی این شهر به‌شمار می‌آید را برگزار کرده- هم‌صحبت شدیم تا از این موزه بیشتر بشنویم. هرچند صدای مشکلات و محدویت‌ها گاهی از نوای قدمت سازها و ادوات پرطنین‌تر بود، اما به‌خواسته‌ی خود ایشان و طبع امیدوار و بلندشان، نشر دل‌نوازی‌ها را به دلخراشی‌ها ترجیح دادیم تا شاید وقتی دیگر…

سر در خانه " امیر پرویزی " در کوچه کرباسی ( مابین پیاده گذر تربیت ) که امروزه بعداز مرمت و بازسازی ، بعنوان " موزه صدا " مورد استفاده قرار گرفته است !!