با شهریار ...

زندگی خسته کند گــــــر همه یکسان گذرد

رنــــــج هم گر به تنـــــوّع رسد آسان گذرد

غم به غم رفــــع کند عدل خدا ، وین تبدیل

گرنه تعدیـــــل کند ، وه چه به انسـان گذرد

در همین خوف و رجا ، خفته کم و کیف حیـات

که گه آســـــان روَد و گاه هراســــــان گذرد

ابر هم زحمت و آزار بُوَد بـــــــــی موســــــم

رحمت است آن که به آزار و به نیسان گذرد

کار اگــــر در کف نا اهل و خدا نشناس است

اهـــــــل دانــــد که چه با کارشناسان گذرد

ای خوش از کردۀ روزانه به شب سان دیدن

تا چه مقبــــول و چه مردود از اینسان گذرد

شهـــــریارا دم صبحـــــی که خروسانه نبود

یا به تبـــــریز رسد یا به خراســـــــان گذرد