دوست نوشت ...

سایه ها کوتاه بود و جایی نبود برای آرمیدن و دوری از تیزی آفتاب. در بازار زرگران قونیه صدایی نبود مگر صدای کوبیدن بر زر... صلاح الدین پیر بر در حجره خویش درجستجوی طلای وجود خود نشسته بود. گروهی از صاحب دلان از مقابل حجره ها می گذشتند. 

 

صلاح الدین زرکوب از دور مولانا را دید که رو به سوی حجره ی او دارد و عده ای او را همراهی می کنند صلاح الدین محو تماشای مولانا و مریدان شده بود... صدای بازار زرگران در گوش مولانا می پیچید ... تق تق ... تق تق ... مولانا زمزمه کرد : حق حق ... حق حق ...

مولانا به ناگاه بر جای خود میخ کوب شد گویی آن چکش ها بر وجود او نواخته می شد ، ایستاد... دست ها را به سوی معشوق بالا برد... پای راستش را کمی بلند کرد و روی پای دیگرش چرخی زد. سرش را به سوی آسمان بلند کرد و بلند گفت: حق حق... مریدان از مراد خویش پیروی کردند...  می چرخیدند و می گفتند: حق... مولانا می چرخید... می ایستاد... پای می کوفت و دوباره می چرخید... می رقصید...

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست

گفت ما را جلــــوه معشوق در این کار داشت

جماعت بازار مات و مبهوت می نگریستند. زرگران لحظه ای خاموش شدند ... صلاح الدین اشاره کرد ؛ بکوبید... در فکر خرابی زر ها نباشید... بکوبید تا آن هنگام که مولانا با صدای کوبیدن شما می رقصد بکوبید... و آن ها اشاره صلاح الدین را به کاربستند...

مولانا گویا در این عالم نبود عرق می ریخت... می خواند با صدای بلند می خواند : حق حق...

هین سخن تازه بگـو تا دو جهان تازه شود

وارهــد از حد جهان بی حد و انــدازه شود

خاک سیـه بر سر او کــــز دم تو تازه نشد

یا همگــی رنگ شود یا همـــه آوازه شود

مریدی برخواست ، دفی بدست گرفت و نواخت... صلاح الدین طاقت نیاورد از زمین برخاست. به میان یاران رفت و رقص را آغاز کرد. مولانا می چرخید. صلاح الدین می چرخید. بازار و شهر قونیه می چرخید و جز حق صدایی نبود... پایکوبی ادامه داشت و صدای زرکوبان بازار قونیه همراه نوای دف، سماع کنندگان را به شور وا می داشت. سماع تا غروب ادامه یافت. مولانا و صلاح الدین و دیگر مریدان سرمست از باده ی تجلی، راه خروج بازار را پیش گرفتن رفتند.

زرکوبان ماندند و زرهای پاره و سکوت.